Mijn toeverlaat

Normaal laat ik mijn teksten gewoon voor zichzelf spreken en voeg ik geen introductie toe, maar in dit geval wil ik wel even het een en ander verduidelijken.
Deze tekst heb ik enkele jaren geleden geschreven, op het moment dat mijn broer na een operatie in coma raakte. Mijn vader was op dat moment net als mijn broer aan het vechten tegen de kanker. Mijn vader is helaas een half jaar later overleden en zoals een aantal van jullie zullen weten is mijn broer nog steeds aan het vechten voor zijn leven.
En ja, ik vind het leven nog steeds erg zwaar. En nee, die ene echte toeverlaat heb ik nog niet gevonden. Maar de zin om door te leven heb ik wel. Dus ja, ik durf weer te dromen.
Mede door jullie. Waarvoor mijn dank.

Mijn toeverlaat

Ik wil niet meer, heb eventjes geen zin meer in dit leven

Ik trek het niet, ik zie geen uitweg meer,

Ik wil niet meer, heb niets meer om te geven

Het gaat zo niet, het leven doet alleen maar zeer

De regen valt met bakken naar beneden

Alsof de hele wereld weet wat ik nu voel

Als tranen langs de ramen afgegleden

Om terecht te komen in een modderpoel

Is dit ’t dan waar ik doorheen moet ploegen

Ik wil weer licht en prachtige natuur

Ik heb de energie niet om te zwoegen

Ik wil weer uitzicht, niet die hoge muur

Het gaat niet meer, ik kan niet eens meer dromen

Ik ben versufd, ik voel niet eens verdriet

Er moet een weg zijn om hier uit te komen

Het zal beslist, maar ik, ik zie het niet

Ik kan niet meer, alleen gaat t niet lukken

Ik ben echt op, het leven doet alleen maar pijn

Wie helpt mij met het lijmen van de stukken

Wie brengt mij het perfecte medicijn

Ik zoek een steun, om mij hier weg te plukken

Een arm waarin ik helemaal verdwijn

Een lichaam om mij tegenaan te drukken

Mijn toeverlaat, zou jij dat willen zijn?

Tags: eenzaamheid, pijn, verdriet