Sparen

Sinds april 2011 heb ik een bewindvoerder. Vrijwillig. Mijn hoofd liep zodanig over dat ik vergat om rekeningen te betalen. Ik kan je vertellen dat dat niet handig is. Dan kreeg ik op vrijdag een rekening binnen en bedacht me dat ik die dan woensdag kon betalen omdat er dan weer geld binnen kwam. Maar de eerstvolgende keer dat ik er dan weer aan dacht, was wanneer de herinnering binnen kwam. Dat ging te vaak fout en kostte me geld dat ik niet had.

Sinds die tijd betaalt de bewindvoerder mijn rekeningen en krijg ik iedere week leefgeld. Daar doe ik de boodschappen van en daar betaal ik de kosten van het openbaar vervoer van. Maar ook kleding, cadeautjes en andere dingen die ik nodig heb, of wil hebben moet ik daar van betalen.

Ik krijg iedere week 50 euro. Het is niet heel erg veel, maar ik kan er goed van rondkomen. Aan wekelijkse boodschappen ben ik tussen de 20 en 30 euro kwijt, afhankelijk van wat er nodig is die week. Koffie en kaas zijn duur, een wasmiddel ook, dus als die op het lijstje staan, is het een wat duurdere week.
Iedere week ga ik twee of drie keer naar Helmond, dat kost me ongeveer 10 euro. Een deel daarvan krijg ik terug via de vrijwilligersvergoeding maar die wordt eens in de paar maanden uitbetaald, dus daar heb ik in de week zelf niet zo veel aan.

Bijna iedere week hou ik dus wel een beetje over. Daar kan ik dan zo nu en dan met een vriend koffie van gaan drinken of een cadeautje kopen voor een jarige. Soms gaat het ook in een potje om een buffer van aan te leggen. Voor die week waarin het wasmiddel op is én ik medicijnen moet betalen. Of om wasmiddel alvast te kopen omdat die week de tweede fles gratis is, dat scheelt toch een heleboel.
Of om te sparen voor iets leuks voor mezelf.

Maar na een aantal jaar leven van betrekkelijk weinig geld, merk ik dat geld uitgeven moeilijk is. Zelfs als ik het bij elkaar heb gespaard, vraag ik me af hoe hard ik iets eigenlijk nodig heb en of ik dat geld niet beter aan iets anders kan besteden. Want je weet maar nooit, de televisie zou zo maar kapot kunnen gaan en de koelkast ook. Het beeld van de tv flikkert immers al met enige regelmaat en de koelkast is zeker al meer dan 7 jaar oud. En een minister zei een tijd geleden dat je dan toch eigenlijk wel een nieuwe moest kopen.

Toch besloot ik maar eens een overzichtje te maken van de dingen die ik zou willen kopen, en van de hoeveelheid geld die ik inmiddels opzij had gelegd. En wat blijkt? Ik kan mezelf dit jaar een paar kerstcadeautjes geven. De eerste -een DVD die ik al een hele tijd wil- is al besteld. De tweede -een goede vulpen- ga ik wellicht komende dinsdag aanschaffen. Ik ga in ieder geval kijken wat een mooie pen kost, en of dat dan in het cadeautjesbudget past.

Ik ga ze denk ik ook maar inpakken. En dan ga ik ze op 1e Kerstdag openmaken. Dat ik al weet wat erin zit, neemt de blijdschap niet weg. Het feit dat ik ze aan kan schaffen zorgt al voor voldoende blijdschap.

Tags: bewind, boodschappen, cadeau, leefgeld