Een kleine vier jaar geleden had ik een intakegesprek. Ik wist dat ik er zelf even niet meer uit kon komen en wilde dus graag hulp. Die heb ik gekregen. en nu is het klaar. Na anderhalf jaar Psycho Motore Therapie, bijna een jaar traumatherapie en twee jaar groepstherapie zit het erop. Ik heb nu het idee dat ik er weer wel zelf uit kan komen. En dus ging ik afgelopen maandag voor het laatst naar therapie.
Twee jaar lang heb ik lief en leed gedeeld met mijn groepsgenoten. Eerst mondjesmaat het leed, met heel veel tranen. En heel langzaamaan werd het delen makkelijker. Ik vertelde wat meer en ik huilde wat minder. En later leerde ik dat ik ook het lief kon delen. Dat ik ook mocht vertellen dat ik stappen had gezet. Dat dat niet betekende dat ik arrogant was, dat ik niet bezig was om mezelf schouderklopjes te geven of mezelf op te hemelen. Maar gewoon dat ik blij was dat ik vooruit ging.
En ik leerde langzaamaan weer om de dingen in het juiste perspectief te zien. Dat een heuvel een heuvel was en geen kleine verkeersdrempel maar zeker ook geen hooggebergte. En dat het dus niet onmogelijk was om de andere kant te bereiken. Dat gold net zo goed voor de hobbels in mijn leven als voor de therapie zelf. De ene week dacht ik dat ik het allemaal wel even zou doen en bleek dat ik een paar dagen nodig had om bij te komen van anderhalf uur therapie. De andere week zag ik er ontzettend tegenop en kwam ik bijna fluitend thuis. En uiteindelijk, al met al was het een flink proces met moeilijke momenten maar nooit had ik het gevoel dat ik het niet zou redden.
Het is niet zo dat alles nu ook helemaal oké is. De afgelopen week bleek dat al, ik had een aantal heel slechte dagen. Maar ik weet nu veel beter dat het een aantal dagen zijn, dat ik daar doorheen kom en dat die dagen steeds minder vaak terug komen. Ik red het dus wel. En hoezeer ik mijn groepsgenoten ook zal missen om de scherpe opmerkingen die ze maakten en de juiste vragen die ze stelden, ik weet dat ik ze niet meer nodig heb (als zal ik hun stemmen zo nu en dan nog best wel even horen in mijn hoofd). Ik weet dat er mensen zijn in mijn omgeving waar ik op terug kan vallen als het even wat minder gaat , dat er lieve twitteraars zijn die aan de bel trekken als ik te stil ben op twitter.
Ik sta er niet alleen voor.
esceedee observeert 